Najlepsi siatkarze lat 2010-2019

By trochę urozmaicić nasz blog, wprowadzamy kategorię "GENIUSZ". Posłuży ona dla wyróżnienia, czy może raczej oznaczenia zawodników, którzy zostali obdarowani talentem pozwalającym w określonych elementach gry osiągać poziom tak niewiarygodny, że nieosiągalny dla innych nawet przy najcięższej pracy lub pozwalający im w określonych elementach osiągać znakomity poziom głównie dzięki przyrodzonym talentom, mimo pewnych braków technicznych czy fizycznych. Klasycznym przykładem w latach dwutysięcznych był brazylijski rozgrywający Ricardo Garcia. Czasami ten talent kumuluje się z ciężką pracą i pozwala osiągnąć szczyt, czasami jest obok niej i jest tylko pewnym elementem charakterystyki gry zawodnika. Jeszcze w innych przypadkach ciąży zawodnikowi w pewien sposób bądź niepoparty charakterem lub pracą w wystarczającym stopniu jest w swoich przejawach tylko świadectwem wielkiego potencjału zawodnika. Za każdym razem jednak nasi "geniusze" to nietuzinkowe postaci siatkówki. 

Miejsce 4. - Andrea Bari (Włochy)

Dziś to nazwisko może budzić już może tylko mgliste wspomnienia. Andrea Bari był jednak ostoją defensywy Trentino, które na początku lat dwutysięcznych dziesiątych, pod wodzą trenera Stojczewa i z  Juantoreną i Kazijskim w najlepszej formie, ale też Štokrem, Sokołowem, Visotto, Raphaelem no i samym Barim dominowało w europejskiej siatkówce tak, jak w ostatnich latach Zenit Kazań. Tyle, że gra Zenitu w najlepszym okresie była oparta głównie na zagrywce, ataku i bloku, podczas gdy gra Trentino była lepiej zbilansowana, ze znakomitym przyjęciem i w efekcie bardziej uporządkowanym rozegraniem. To też pozwalało włoskiej drużynie zdobywać cztery razy z rzędu klubowe mistrzostwo świata (wprawdzie pierwszy raz jeszcze w 2009 r.), podczas gdy Rosjanie częściej ulegali brazylijskiej Sadzie Cruzeiro. A sam Bari raz był uznany najlepszym libero tej imprezy.

Owszem, można powiedzieć, że łatwiej jest być dobrym w przyjęciu libero, gdy obok ma się takich asów w tej dziedzinie jak Juantorena, Kazijski, a wcześniej Winiarski. Jednak naprawdę, Trentino nie dobierało do swej górującej wtedy nad resztą Europy drużyny byle kogo, i sam fakt bycia jej pierwszym libero był znakiem najwyższej jakości. Potwierdził to zresztą Bari będąc dwa razy z rzędu wybieranym najlepszym libero Ligi Mistrzów.

Mały renesans przeżywała też wówczas po okresie obniżenia lotów reprezentacja Włoch, zdobywając wicemistrzostwo Europy w 2011 r. i olimpijski brąz w Londynie w 2012 r. (choć my nie daliśmy im wtedy w rozgrywkach grupowych szans...) - i działo się to przy współudziale tego zawodnika. By nie być gołosłownym - był uznany najlepszym libero Mistrzostw Europy w 2011 r.  

Andrea Bari 

Uwaga, Polak! Miejsce 5. - Paweł Zatorski

Po prostu nie mogło go zabraknąć w pierwszej piątce za lata 2010-2019.

Zazwyczaj skromny Paweł Zatorski powiedział po którejś z imprez, że Jenia Grebennikov, z którym pozostaje w luźnym kontakcie, zażartował, że umawiają się, kto bierze nagrodę najlepszego libero na jakiej dużej imprezie.

Było to stwierdzenie na wyrost: Zatorski ma tych nagród znacznie mniej (i jednak poziom Grebennikova to inna planeta). Zaledwie raz był najlepszym libero Ligi Światowej, raz - już w 2010r. - Klubowych Mistrzostw Świata, a w 2018 r. - Mistrzostw Świata. Ta ostatnia nagroda stanowi jednak prawdziwe ukoronowanie ciężkiej pracy i stopniowego rozwoju tego zawodnika, przy maksymalnym profesjonalizmie i braku hałasu wobec własnej osoby.

W rzeczy samej, Zatorski nie jest typem libero, który przeciętnego kibica porywałby swoją grą. To, co daje mu miejsce w piątce to niezwykła solidność, pewność, która uczyniła go filarem reprezentacji Polski, która dwa razy sięgnęła po mistrzostwo świata: rzeczywiście, obiektywnie patrząc, tylko on i Nowakowski zachowali miejsce w pierwszym składzie pomiędzy mistrzostwami świata w 2014 i w 2018 roku. O ile na pierwszej imprezie cała gra Polaków oparta była na bardzo dokładnym przyjęciu, w którym towarzyszyli mu zawodnicy mający w tej dziedzinie zdolności wybitne, na pograniczu geniuszu: Winiarski i Mika, to w 2018 r. na Zatorskim spoczął znacznie większy ciężar odpowiedzialności - utrzymał go, potwierdzając swoją siatkarską wiekość.

Swoisty hołd jej uznania, złożony mu w reprezentacji przez znakomitego poprzednika - Krzysztofa Ignaczaka, po uznaniu porażki w konkurencji o miejsce w siódemce na mundial w 2014 r., był także symbolem zmiany pokoleniowej: Zatorski nie walczy tak szaleńczo w obronie jak Ignaczak i pewnie też nie wyciąga tylu gwoździ, częściej ryzykuje wpuszczenie bombowego serwisu w końcową linię zamiast próbować go podbić za wszelką cenę, w obronie też zachowuje się bardziej kunktatorsko. A jednak jeśli chodzi o znakomite procenty przyjęcia, zwłaszcza z parabolą umożliwiającą szybkie rozegranie, ekonomię gry, niemal kompletny brak wahnięć stabilnego przyjęcia, zdolność "sklejenia" piekielnie trudnych piłek pozornie niemal bez wysiłku - wyznacza standardy na kolejne lata.

Jego grę trudno docenić na podstawie kilkuminutowego urywku, ale spróbujmy:

Paweł Zatorski - najlepsze akcje

Na "drugi ogień" idą libero. Nie popsuję chyba całego napięcia jeśli powiem, że ta pozycja była zdominowana przez jednego zawodnika, na poziomie dość nieosiągalnym dla rzesz libero świata. (Kto nie wie, o kogo chodzi, niech zaczeka do końca rankingu!). Były tu jednak też postaci o statusie odrębnym w panteonie zawodników tej pozycji, zapisujące wspaniałe karty w historii dyscypliny. Wśród całego peletonu za ich plecami, dość nieoczekiwanie w trakcie dekady, gdzieś chyba ok. roku 2013-2014 zaczęła się dokonywać zmiana "paradygmatu"  jeśli chodzi o styl gry: zamiast wszechstronnych libero, w skali  umiejętności różniących się przede wszystkim umiejętnością amortyzowania bomb i osiągnięciami w wyciąganiu piłek beznadziejnych, zaczęli się pojawiać zawodnicy, u których liczy się przede wszystkim statystyka przyjęcia, których grę znamionuje minimalizacja liczby ruchów i większa spekulacja jeśli chodzi o to, gdzie warto stać i czego warto dotykać. Najbardziej klasycznymi przykładami są tu chyba Paweł Zatorski i Brazylijczyk Thales.  Rok-dwa wcześniej zaczęła się też  pojawiać w grach na najwyższym poziomie specjalizacja, "libero od przyjęcia" i "libero od obrony". Ci libero nowego typu mogą w kolejnych latach zmieniać obraz gry i detronizować starych tuzów na tej pozycji.   

Przedstawiliśmy pięciu najlepszych, moim zdaniem, atakujących ostatnich 10 lat. Budzących lęk i podziw zawodników na "bombie" było jednak znacznie więcej. Podsumowując, wyliczmy dziesięciu którzy swoją grą już zapisali się w pamięci, a w niektórych przypadkach - nadal mocno na to pracują.

1. Maksim Michajłow   (Rosja)

2. Wallace de Souza   (Brazylia)

3. Mariusz Wlazły   (Polska)

4. Evandro Guerra   (Brazylia)

5. Ivan Zaytsev   (Włochy)

6. Cwetan Sokołow    (Bułgaria)

7. Aleksandar Atanasijević    (Serbia)

8. Antonin Rouzier   (Francja)

9. Nikołaj Pawłow   (Rosja)

10. György Grózer   (Niemcy/Węgry)