Najlepsi siatkarze lat 2010-2019

Miejsce 2. Sérgio Luiz Seixas Francia Nogueira (Brazylia)

Jak to, Sérgio na drugim i trzecim miejscu? Tak, w cieniu Sergio Dutry "żył i tworzył" Sérgio Nogueira, osiągając przy tym niebanalne sukcesy, a jednak poza Brazylią nie jest zbyt znany. 

W 2006 r., u szczytu powodzenia jego drużyny narodowej, zadebiutował w kadrze i wydawało się, że wobec regularnych sukcesów na arenie południowoamerykańskiej, wielka międzynarodowa kariera stoi przed nim otworem. W kolejnych latach z Minas Tênis i Sadą Cruzeiro zdobył dziewięć razy (w tym sześć od 2010 r.) mistrzostwo Brazylii, nie schodząc po 2010 r. nigdy z podium, cztery razy Puchar Brazylii, czternaście (!!) razy od 2001 r. był wybierany najlepszym przyjmującym lub broniącym brazylijskiej Superligi, sześć razy (po 2010r.) wygrywał Klubowe Mistrzostwa Ameryki Południowej, a trzy razy z Sadą Cruzeiro Klubowe Mistrzostwa Świata (zdobył też trzy medale mniej cennego kruszcu). Przede wszystkim jednak, sam został aż cztery razy uznany najlepszym libero Klubowych Mistrzostw Świata - to osiągnięcie do którego nie zbliżył się żaden inny zawodnik.

Takiej regularności i skali zdobywanych wyróżnień mogliby mu pozazdrościć nawet Sergio Dutra, Jenia Grebennikov czy Alieksiej Wierbow, a nawet najlepsi zawodnicy na innych pozycjach. A jednak - mimo że gdy ten sławniejszy Sergio zawiesił karierę reprezentacyjną zaczęły się poszukiwania godnego zastępcy, nasz bohater nie znalazł uznania w oczach słynnego Bernardo Rezende - do brazylijskiej kadry nie powrócił nawet na jeden mecz.

Czy to kwestia konkurencji (mimo narzekań brazylijskich gwiazd, Mario Júnior to też kawał historii siatkówki), czy nie pasującej do koncepcji charakterystyki gry, czy też osobistego uprzedzenia - tego się (nie znając portugalskiego) nie dowiemy. Po prostu szkoda - trudno orzekać, czy to strata dla reprezentacji Brazylii, która i tak pozostawała na topie - dla Sérgio Nogueiry oznacza to w praktyce zaliczenie w poczet "dinozaurów" z kraju kawy (rocznik 1978), które ujawniły się światu w pełnej okazałości dopiero grubo po trzydziestce. W tym przypadku - tylko na arenie klubowej, w związku z wielkimi sukcesami Sady Cruzeiro, która, mimo że odseparowana na codzień od najlepszych drużyn europejskich, weszła - również dzięki Sergio - na niebotyczny poziom i skutecznie z nimi konkurowała.

Sérgio Luiz Seixas Francia Nogueira

Miejsce 3 - Uwaga, GENIUSZ. Sergio Dutra Santos (Brazylia)

Jak w ogóle można pomyśleć o umieszczeniu jedynego w swoim rodzaju Sergio, libero wszechczasów, na trzecim miejscu!?? 

Oceniamy tylko grę zawodnika od 2010 roku - z tych samych względów niżej niż można by przypuszczać sklasyfikowani będą Alieksiej Wierbow, Krzysztof Ignaczak czy Todor Sałparow. Pamiętajmy, że Sergio to rocznik 1975 - w 2010r. miał już niemal 35 lat!! (Jeśli więc ktoś zarzuci mi nadreprezentację brazylijskich dinozaurów typu Evandro Guerry w naszym rankingu, to właśnie teraz, a nie kiedy indziej powinien mieć używanie :) ).

Z gry w reprezentacji zrezygnował po przegranych przez Brazylię finale olimpiady w Londynie. Nie zamerzał jednak kończyć kariery, którą kontynuował między innymi w drugim w hierarchii po Cruzeiro klubie brazylijskim - SESI São Paulo, a w 2015 r., niejako zza sportowego grobu, powrócił do kadry na jeden sezon po serii narzekań innych brazylijskich gwiazd na jakość gry jego następców na "siódmej" pozycji. Jednak, mimo czterdziestki na karku, trener Rezende namówił go na grę w drużynie narodowej na olimpiadzie w Rio de Janeiro, licząc na ogromne, a kumulujące się przecież z wiekiem doświadczenie i intuicję oraz "czucie mięśniowe" - i nie zawiódł się.

Choć brzmi to jak żart, w wieku czterdziestu jeden lat zdobył złoto olimpijskie i został - choć moim zdaniem jednak na wyrost - uznany najlepszym zawodnikiem turnieju. Na rzecz tej nagrody przemawia rola, jaką odegrał w grupowym meczu z silną Francją w "grupie śmierci", w którym Brazylii groziło bezpośrednio odpadnięcie z zawodów: wchodząc na ambicję młodszym kolegom mówiąc w przerwie o wyjątkowości szansy przed jaką stoją, dopomógł odwrócić losy meczu i wejść na ścieżkę do złota. Przynajmniej tak mówi siatkarska legenda - ale czy to nie takie legendy tworzą historię siatkówki? 

Z pewnością po trzydziestym piątym roku życia długimi miesiącami utrzymywał najwyższą światową formę, momentami dokładając do tego w defensywie i rozegraniu unikalne elementy, które wielu z nas pamięta z wcześniejszego dziesięciolecia - to zapewnia mu trzecią pozycję w galerii najlepszych libero dekady.

Tak przyjmował, bronił, no i wystawiał niepowtarzalny Serginho

By trochę urozmaicić nasz blog, wprowadzamy kategorię "GENIUSZ". Posłuży ona dla wyróżnienia, czy może raczej oznaczenia zawodników, którzy zostali obdarowani talentem pozwalającym w określonych elementach gry osiągać poziom tak niewiarygodny, że nieosiągalny dla innych nawet przy najcięższej pracy lub pozwalający im w określonych elementach osiągać znakomity poziom głównie dzięki przyrodzonym talentom, mimo pewnych braków technicznych czy fizycznych. Klasycznym przykładem w latach dwutysięcznych był brazylijski rozgrywający Ricardo Garcia. Czasami ten talent kumuluje się z ciężką pracą i pozwala osiągnąć szczyt, czasami jest obok niej i jest tylko pewnym elementem charakterystyki gry zawodnika. Jeszcze w innych przypadkach ciąży zawodnikowi w pewien sposób bądź niepoparty charakterem lub pracą w wystarczającym stopniu jest w swoich przejawach tylko świadectwem wielkiego potencjału zawodnika. Za każdym razem jednak nasi "geniusze" to nietuzinkowe postaci siatkówki. 

Miejsce 4. - Andrea Bari (Włochy)

Dziś to nazwisko może budzić już może tylko mgliste wspomnienia. Andrea Bari był jednak ostoją defensywy Trentino, które na początku lat dwutysięcznych dziesiątych, pod wodzą trenera Stojczewa i z  Juantoreną i Kazijskim w najlepszej formie, ale też Štokrem, Sokołowem, Visotto, Raphaelem no i samym Barim dominowało w europejskiej siatkówce tak, jak w ostatnich latach Zenit Kazań. Tyle, że gra Zenitu w najlepszym okresie była oparta głównie na zagrywce, ataku i bloku, podczas gdy gra Trentino była lepiej zbilansowana, ze znakomitym przyjęciem i w efekcie bardziej uporządkowanym rozegraniem. To też pozwalało włoskiej drużynie zdobywać cztery razy z rzędu klubowe mistrzostwo świata (wprawdzie pierwszy raz jeszcze w 2009 r.), podczas gdy Rosjanie częściej ulegali brazylijskiej Sadzie Cruzeiro. A sam Bari raz był uznany najlepszym libero tej imprezy.

Owszem, można powiedzieć, że łatwiej jest być dobrym w przyjęciu libero, gdy obok ma się takich asów w tej dziedzinie jak Juantorena, Kazijski, a wcześniej Winiarski. Jednak naprawdę, Trentino nie dobierało do swej górującej wtedy nad resztą Europy drużyny byle kogo, i sam fakt bycia jej pierwszym libero był znakiem najwyższej jakości. Potwierdził to zresztą Bari będąc dwa razy z rzędu wybieranym najlepszym libero Ligi Mistrzów.

Mały renesans przeżywała też wówczas po okresie obniżenia lotów reprezentacja Włoch, zdobywając wicemistrzostwo Europy w 2011 r. i olimpijski brąz w Londynie w 2012 r. (choć my nie daliśmy im wtedy w rozgrywkach grupowych szans...) - i działo się to przy współudziale tego zawodnika. By nie być gołosłownym - był uznany najlepszym libero Mistrzostw Europy w 2011 r.  

Andrea Bari 

Uwaga, Polak! Miejsce 5. - Paweł Zatorski

Po prostu nie mogło go zabraknąć w pierwszej piątce za lata 2010-2019.

Zazwyczaj skromny Paweł Zatorski powiedział po którejś z imprez, że Jenia Grebennikov, z którym pozostaje w luźnym kontakcie, zażartował, że umawiają się, kto bierze nagrodę najlepszego libero na jakiej dużej imprezie.

Było to stwierdzenie na wyrost: Zatorski ma tych nagród znacznie mniej (i jednak poziom Grebennikova to inna planeta). Zaledwie raz był najlepszym libero Ligi Światowej, raz - już w 2010r. - Klubowych Mistrzostw Świata, a w 2018 r. - Mistrzostw Świata. Ta ostatnia nagroda stanowi jednak prawdziwe ukoronowanie ciężkiej pracy i stopniowego rozwoju tego zawodnika, przy maksymalnym profesjonalizmie i braku hałasu wobec własnej osoby.

W rzeczy samej, Zatorski nie jest typem libero, który przeciętnego kibica porywałby swoją grą. To, co daje mu miejsce w piątce to niezwykła solidność, pewność, która uczyniła go filarem reprezentacji Polski, która dwa razy sięgnęła po mistrzostwo świata: rzeczywiście, obiektywnie patrząc, tylko on i Nowakowski zachowali miejsce w pierwszym składzie pomiędzy mistrzostwami świata w 2014 i w 2018 roku. O ile na pierwszej imprezie cała gra Polaków oparta była na bardzo dokładnym przyjęciu, w którym towarzyszyli mu zawodnicy mający w tej dziedzinie zdolności wybitne, na pograniczu geniuszu: Winiarski i Mika, to w 2018 r. na Zatorskim spoczął znacznie większy ciężar odpowiedzialności - utrzymał go, potwierdzając swoją siatkarską wiekość.

Swoisty hołd jej uznania, złożony mu w reprezentacji przez znakomitego poprzednika - Krzysztofa Ignaczaka, po uznaniu porażki w konkurencji o miejsce w siódemce na mundial w 2014 r., był także symbolem zmiany pokoleniowej: Zatorski nie walczy tak szaleńczo w obronie jak Ignaczak i pewnie też nie wyciąga tylu gwoździ, częściej ryzykuje wpuszczenie bombowego serwisu w końcową linię zamiast próbować go podbić za wszelką cenę, w obronie też zachowuje się bardziej kunktatorsko. A jednak jeśli chodzi o znakomite procenty przyjęcia, zwłaszcza z parabolą umożliwiającą szybkie rozegranie, ekonomię gry, niemal kompletny brak wahnięć stabilnego przyjęcia, zdolność "sklejenia" piekielnie trudnych piłek pozornie niemal bez wysiłku - wyznacza standardy na kolejne lata.

Jego grę trudno docenić na podstawie kilkuminutowego urywku, ale spróbujmy:

Paweł Zatorski - najlepsze akcje