Najlepsi siatkarze lat 2010-2019

Miejsce 2. - Wallace Leandro de Souza (Brazylia)

Było tak: jeszcze na olimpiadzie w 2012 r. Brazylia grając w finale była mocna w ataku w czterech strefach: przyjmujący Dante i Murilo, atakujący Wallace/Visotto, Lucas (i inni) na środku. Na MŚ w 2014 r. Dante zastąpił znakomity Lucarelli, ale Murilo był po kontuzji i niemal nie atakował, więc zostały trzy strefy, a Brazylia grała w finale. Później, aż do MŚ w 2018 r., bywało, że Brazylia nie miała żadnego pewniaka w ataku wśród przyjmujących, więc cały ciężar gry w ataku spoczywał właśnie na Wallace'ie i środkowym Lucasie - a Brazylia znów grała w finale.

To świadczy o znaczeniu tego zawodnika w reprezentacji, która w latach 2010-2019, będąc podobno już u schyłku swej potęgi, grała w finałach wszystkich (!!) pięciu dużych imprez - olimpiad i mistrzostw świata. Wallace pierwszy raz jako atakujący naprawdę wielki dał się poznać na olimpiadzie w 2012 r., gdzie przez dwa i pół seta obijał regularnie blok rosyjskich gigantów - tyle, że później u Rosjan na atak przeszedł Muserski i laury poszły gdzie indziej. Cztery lata później, w Rio de Janeiro, nie było już wątpliwości - Brazylia zdobyła złoto, Wallace został uznany najlepszym atakującym, a moim, skromnym zdaniem, również najlepszym zawodnikiem turnieju olimpijjskiego.

Jego styl gry odległy jest od estetycznych standardów dla pozycji atakującego. Wizualnie może nieco pokraczny, z wyglądem przywodzącym czasem na myśl nędzarzy z faweli, a przy tym pająkowato długimi nogami i ramionami, nie jest predystynowany do skojarzeń z siatkarską gwiazdą. Ale to właśnie niebotyczny zasięg rąk i  zdolność niezwykle szybkiego, mimo zdawałoby się braków dynamicznych, osiągnięcia niebotycznego przewyższenia, a także "zagarnięcia" piłek przeciągniętych/niedokładnie dogranych, przy zachowaniu zdolności do mocnego ataku (składa się w nim niczym scyzoryk!) uczyniły go tak skutecznym i dały przewagę w walce z najbardziej wymagającymi blokami. Nie oznacza to, że nie potrafił atakować widowiskowo - wręcz przeciwnie, potrafił w akrobatyczny niemal sposób wbijać gwoździe w drugi-trzeci metr, popatrzcie sami: Wallace - najlepsze akcje  .

No dobrze, ale powiedzieliśmy, że oceniać przede wszystkim osiągnięcia - poza wspomnianym wyżej wkładem w zdobycie przez Brazylię olimpijskiego złota w Rio i srebra w Londynie, był najlepszym zawodnikiem klubowych mistrzostw świata w 2013 r., najlepszym atakującym Ligi Światowej w 2016 i 2017 r., Klubowych Mistrzostw Świata 2014 i Mistrzostw Ameryki Południowej 2017, a zdaniem FIVB także najlepszym zawodnikiem Ligi Światowej 2014 i najlepszym atakującym Klubwych Mistrzostw Świata 2012.

Uwaga, Polak! Miejsce 3. - Mariusz Wlazły

BREAKING NEWS - właśnie dziś, 22 marca 2020 przed chwilą Mariusz Wlazły ogłosił, że po 17 latach (sic!) rozstanie się po zakończeniu obecnego sezonu ze Skrą Bełchatów. Wśród najlepszych siatkarzy świata w ostatnich dziesięcioleciach, a już na pewno wśród zawodników naszego rankingu to ewenement - siatkarze zmieniają kluby często; nie jest niczym dziwnym, jeśli następuje to co sezon.

Będąc przez lata najjajśniejszą gwiazdą trzeciej z najsilniejszych lig świata - polskiej Plusligi, by nie powiedzieć istotnym składnikiem jej marki, Wlazły zakotwiczył w bełchatowskim azylu, a przy tym zrezygnował z części gier w reprezentacji Polski (lata 2010-2013, po roku 2014 już nie grał). A zatem sam się w jakiś sposób ograniczył, omijając częściowo konkurencję międzynarodową. Czy biorąc to pod uwagę trzecie miejsce wśrod najlepszych atakujacych świata ostatniego dziesięciolecia to wysoko? Ja sądzę, że w sam raz i w pełni zasłużone. Wlazły to typ zawodnika, który nie bierze jeńców. Nie powstrzyma ręki przy zagrywce (przez lata jednej z najlepszych na świecie!), będzie żądał dla siebie kluczowych piłek i będzie "cierpiał", gdy jest przez rozgrywającego niedoceniany, ale też przy tym bierze też na siebie odpowiedzialność i nie wymięka, gdy sięga ona zenitu, w finałach największych imprez - bardzo rzadko się mylił w takich momentach. To daje mu przewagę nad innymi asami pozycji atakującego - Zajcewem, Atanasijeviciem - który od niego się uczył i któremu musiał na chwilę ustąpić miejsca na ataku, Rouzierem - był od nich o pół tonu bardziej niezawodny, ale to te pół tonu daje pozwala wygrywać największe imprezy.

Takie imprezy jak Mistrzostwa Świata 2014. Kto nie jest pewien, o czym myślę, niech obejrzy sobie odtwarzany ostatnio półfinał tamtej imprezy, odtwarzany ostatnio przez Polsat, i porówna grę Grozera i Wlazłego.

Mariusz Wlazły:

Najlepsze akcje na mistrzostwach świata w 2014r.

i

najlepsze akcje w klubie i wcześniejszych latach w reprezentacji

Miejsce 4. - Evandro Motta Guerra (Brazylia)

Tak wysoka pozycja tego zawodnika może dziwić, jednak przemawiają za nią obiektywne osiągnięcia: z Sadą Cruzeiro dwukrotny najlepszy atakujący Klubowych Mistrzostw Świata (2016, 2019). Sada pokazywała regularnie wyższość najlepszym drużynom europejskim, w których grały największe gwiazdy światowej siatkówki, a Guerra obok Leala, Simona i Williama decydowali o obliczu tej znakomitej drużyny.

Widziałem go na finałach tej imprezy w Krakowie i robił naprawdę duże wrażenie. Atletyka łączona z właściwą Brazylijczykom techniką (użytkową!), wysoka regularność. Popatrzcie: Evandro Guerra - najlepsze akcje . Rocznik 1981 (!), międzynarodowe granie zaczął właściwie już niemal na sportowej emeryturze. Rzeczywiście, dużą reprezentacyjną karierę tego zawodnika można datować od 33. roku życia - w 2015 r. zdobył z Brazylią Mistrzostwo Ameryki Południowej i został najlepszym atakującym tamtej imprezy. Rok później sięga po mistrzostwo olimpijskie, a w 2018 r. pomaga swojej reprezentacji dojść do finału mistrzostw świata, choć tylko jako zmiennik Wallace'a.

Evandro Guerra jest przedstawicielem całej grupy brazylijskich siatkarzy, którzy najmocniej zaistnieli na międzynarodowej arenie dopiero ok. 33. roku życia, nie mógłszy się przebić przez blask całek plejady gwiazd galaktycznej epoki brazylijskiej siatkówki w latach 2000-2012. Giba, Dante, Ricardo, Murilo, a na pozycji atakującego Andre Nascimento i wielu innych. Zawodnicy Ci powrócą jeszcze w naszym rankingu.

Jak Evandro Guerra grał przed 2015 r. - na dobrą sprawę w Europie nie wiemy. Jeszcze do wtedy przegrywał rywalizację z Wallace'm - którego jednak bronią wyniki - i Leandro Visotto. Może Bernardo Rezende powinien szybciej postawić na naszego bardziej efektownego i eleganckiego w grze laureata w miejsce tego troszeczkę jakby bezbarwnego (w brazylijskiej skali kolorów) Visotto?

Miejsce 5. - Ivan Zaytsev.

Wybitny syn wielkiego ojca, legendy radzieckiej siatkówki i pozycji rozgrywającego. Wybitny, a jednak - można było oczekiwać od tego zawodnika więcej. Absolutna gwiazda ligi włoskiej, gwiazda rozgrywek międzynarodowych, w których jednak nic nie wygrał - w jego dorobku nie ma nawet srebrnego medalu Ligi Światowej, nawet brązowego medalu Ligi Mistrzów... Najlepszy w grach reprezentacji był chyba na Pucharze Świata 2015 (wtedy kiedy doprowadził naszych do rozpaczy, gdy Włosi ich wyeliminowali po 11 wygranych z rzędu meczach) i rok później na olimpiadzie w Rio, gdy z Juantoreną, Gianellim i spółką doszli do finału, a także jako najlepszy atakujący Ligi Światowej w 2013 r.

Jedak ogólnie rzecz biorąc trzeba mu przyznać, że naprawdę jak mało który atakujący topową formę utrzymywał przez całą dekadę, może z lekkim wskazaniem na początek lat "dwutysięcznych dziesiątych" z jego nieposkromioną młodzieńczą dynamiką i lekkim regresem od 2018 r., gdy sam wybrał przeprowadzkę do Modeny bojąc się o miejsce w składzie Perugii. Zresztą, ta buchająca testosteronem i adrenaliną dynamika była cechą charakterystyczną jego gry - pod względem siły ataku był chyba drugi w tym dziesięcioleciu po G. Grozerze. Nawet gdy udało mu się postawić blok na odpowiednim zasięgu, mało którego nie potrafił przebić, a jego trafionej zagrywki właściwie nie sposób było przyjąć porządnie z prawdopodobieństwem większym od 1/4. Popatrzcie sami: Ivan Zaytsev - najlepsze akcje .

Wyważenie tej wielkiej dynamiki z techniką, którą naprawdę miał na świetnym poziomie (z powodzeniem grał też jako przyjmujący, wcześniej grywał jako rozgrywający i zdaje się też jao środkowy), było właśnie jego problemem: w kluczowych momentach wielkich turniejów adrenalina i siła czasami niosły go tak bardzo, że popełniał błędy, czasami seriami, co ciągnęło jego drużynę w dół... To negatywnie rzutuje na jego ogólną ocenę. Choć trzeba przyznać, że nie oszczędzały go kontuzje - jak ta ciężka, która wyeliminowała go z Mistrzostw Świata w Polsce w 2014 r., gdzie Włosi grali do tego momentu naprawdę dobrze, a on w tamtej formie był kandydatem na wielką, może największą gwiazdę tamtej imprezy.

Zaczynamy od "bomby". Mam wrażenie, że rozpiętość poziomów pomiędzy najlepszym a najsłabszym na tej pozycji jest w tym dzisięcioleciu większa niż na jakiejkolwiek innej. I to mimo tego, że wszyscy zawodnicy, których wyliczymy, byli wielkimi gwiazdami. Na ataku na tym absolutnie najwyższym poziomie w mojej ocenie jednak wielkie znaczenie ma regularność, niezawodność. I tutaj takich niezawodnych zawodników, łączących przy tym dużą siłę i technikę, było chyba mniej niż w poprzednich dziesięciu latach. Już niebawem wskażemy najlepszą piątkę. A Waszym zdaniem, jacy byli najlepsi atakujący ostatnich dziesięciu lat?