Najlepsi siatkarze lat 2010-2019

Wprowadzamy drugą obok "GENIUSZA" kategorię "GIGANT" dla oznaczenia postaci pomnikowych, nie tylko w ostatnich dziesięciu latach, ale też w całej historii siatkówki, a wręcz sportu w ogóle. To kategoria tylko dla najlepszych, znanych nie tylko osobom będącym na co dzień kibicami volleya.  Zawodnicy Ci górują nad masą siatkarzy, również tych wybitnych, zarówno umiejętnościami, jak i osiągnięciami, ale też boiskową postawą i umiejętnością radzenia sobie w sytuacjach trudnych. Choć wrodzone genialne talenty siatkarskie są często istotną składową sportowej sylwetki naszych "gigantów", to nie jest tak zawsze: czasami na ten poziom wybijają się zawodnicy bardziej regularni i doskonali w określonych elementach boiskowego rzemiosła, a także bardziej zdeterminowani do osiągania zwycięstw, niż ich bardziej utalentowani koledzy. A zatem sam genialny talent nie gwarantuje też zaliczenia w poczet "gigantów", nawet przy nietuzinkowej grze i wybitnych osiągnięciach.

Na początek, po dokonaniu oceny atakujących i libero, "retrospektywnie" kwalifikujemy jako "GIGANTÓW" po jednym przedstawicielu tamtych pozycji: Maksima Michajłowa i Jenię Grebennikova. Jak będzie dalej - przekonacie się wkrótce.  

Libero nie ścina, libero nie blokuje, nawet wystawiać palcami z pierwszej linii mu nie wolno. Za dużo uratować nie może, zawieść mu nie wolno, "spieprzyć" może wiele. Musi być wszędzie, szorować parkiet nawet wtedy, gdy wie, że nie obroni, a jeszcze chcą od niego, by dbał o atmosferę w drużynie. Ta pozycja skupia często prawdziwych fanatyków siatkówki, a Ci których wyróżniliśmy - to prawdziwe gwiazdy i ludzie niezniszczalni. Oto dziesięciu wspaniałych ostatniej dekady moim zdaniem:

1. Jenia  Grebennikov   (Francja)

2. Sérgio  Nogueira   (Brazylia)

3. Sérgio  Dutra   (Brazylia)

4. Andrea  Bari   (Włochy)

5. Paweł  Zatorski   (Polska)

6. Massimo  Colaci    (Włochy)

7. Alieksiej  Wierbow    (Rosja)

8. Mario  Junior   (Brazylia)

9. Markus  Steuerwald   (Niemcy)

10. Alieksiej  Obmoczajew   (Rosja)

Miejsce 1 - Uwaga, ŻENIUSZ. Znaczy, geniusz. Jenia Grebennikov (Francja). I GIGANT też.

Inne kandydatury nie wchodziły w grę. Jenię Grebennikova zna i podziwia nawet moja szefowa, której siatkówka jest równie obojętna jak legendarnej Wandzie awanse rycerza Rytygiera.  

Któż jest jak Żenia? Wyzywam na ubitą ziemię każdego, kto podważy jego pozycję wśród libero świata. Na znakomity poziom wspiął się już jako młody zawodnik, zostając w wieku 22 lat najlepszym zawodnikiem Mistrzostw Francji. Do reprezentacji Francji wchodziła wtedy całą fala młodych zdolnych, która przez kolejne lata miała dominować międzynarodowe rozgrywki: Toniutti, Kevin Tillie, Earvin N'Gapeth, Le Roux, Le Goff i właśnie Jenia. Ale z pośród nich wszystkich, tworzących później swojego rodzaju "szalony gang", Grebennikov wykazywał najstabilniejszą, wysoką formę gdy Le Roux, N'Gapeth a nawet Toniutti zachowywali się chimerycznie czy stroili dąsy, a wręcz kłócili jak N'Gapeth z Rouzierem albo Boyerem, on nie tylko trzymał poziom, ale też próbował - czasami bez szans - podtrzymać ducha drużyny.  

Tymczasem to jego siatkarskie cnoty, o których można by mówić długo, winny dawać mu pozycję jednej z największych gwiazd w drużynie: pamiętamy go głównie z niezwykłej "czujki" przy wyciąganiu niezywkle mocnych ataków - zarówno jeśli chodzi o poruszanie się po boisku, jak i amortyzację, ale jego przyjęcie również góruje nawet nad plejadą najlepszych na świecie libero. Na tym jednak nie koniec: olbrzymią wartością dodaną wnoszoną do drużyny przez Żenię są piłki wyciągane spoza obrębu boiska, pod względem liczby, ale też pod względem znakomitej precyzcji: ileż razy widzieliśmy "dociągane" przez niego z jedenastego metra czy zza band z dokładnością umożliwiającą swobodny, mocny atak? W całej historii pozycji ibero, on jeden zbliżył się do poziomu Sergio Dutry, choć każdy z nich był zupełnie inną, wspaniałą osobowością dyscypliny. 

Jeden z najlpszych siatkarzy w ogóle i pozytywna postać świata volleya.

Trudno jednym filmem video zobrazować cały jego kunszt, spójrzmy więc choć na próbkę jego umiejętności.

Jenia Grebennikov - najlepsze akcje

Miejsce 2. Sérgio Luiz Seixas Francia Nogueira (Brazylia)

Jak to, Sérgio na drugim i trzecim miejscu? Tak, w cieniu Sergio Dutry "żył i tworzył" Sérgio Nogueira, osiągając przy tym niebanalne sukcesy, a jednak poza Brazylią nie jest zbyt znany. 

W 2006 r., u szczytu powodzenia jego drużyny narodowej, zadebiutował w kadrze i wydawało się, że wobec regularnych sukcesów na arenie południowoamerykańskiej, wielka międzynarodowa kariera stoi przed nim otworem. W kolejnych latach z Minas Tênis i Sadą Cruzeiro zdobył dziewięć razy (w tym sześć od 2010 r.) mistrzostwo Brazylii, nie schodząc po 2010 r. nigdy z podium, cztery razy Puchar Brazylii, czternaście (!!) razy od 2001 r. był wybierany najlepszym przyjmującym lub broniącym brazylijskiej Superligi, sześć razy (po 2010r.) wygrywał Klubowe Mistrzostwa Ameryki Południowej, a trzy razy z Sadą Cruzeiro Klubowe Mistrzostwa Świata (zdobył też trzy medale mniej cennego kruszcu). Przede wszystkim jednak, sam został aż cztery razy uznany najlepszym libero Klubowych Mistrzostw Świata - to osiągnięcie do którego nie zbliżył się żaden inny zawodnik.

Takiej regularności i skali zdobywanych wyróżnień mogliby mu pozazdrościć nawet Sergio Dutra, Jenia Grebennikov czy Alieksiej Wierbow, a nawet najlepsi zawodnicy na innych pozycjach. A jednak - mimo że gdy ten sławniejszy Sergio zawiesił karierę reprezentacyjną zaczęły się poszukiwania godnego zastępcy, nasz bohater nie znalazł uznania w oczach słynnego Bernardo Rezende - do brazylijskiej kadry nie powrócił nawet na jeden mecz.

Czy to kwestia konkurencji (mimo narzekań brazylijskich gwiazd, Mario Júnior to też kawał historii siatkówki), czy nie pasującej do koncepcji charakterystyki gry, czy też osobistego uprzedzenia - tego się (nie znając portugalskiego) nie dowiemy. Po prostu szkoda - trudno orzekać, czy to strata dla reprezentacji Brazylii, która i tak pozostawała na topie - dla Sérgio Nogueiry oznacza to w praktyce zaliczenie w poczet "dinozaurów" z kraju kawy (rocznik 1978), które ujawniły się światu w pełnej okazałości dopiero grubo po trzydziestce. W tym przypadku - tylko na arenie klubowej, w związku z wielkimi sukcesami Sady Cruzeiro, która, mimo że odseparowana na codzień od najlepszych drużyn europejskich, weszła - również dzięki Sergio - na niebotyczny poziom i skutecznie z nimi konkurowała.

Sérgio Luiz Seixas Francia Nogueira

Miejsce 3 - Uwaga, GENIUSZ. Sergio Dutra Santos (Brazylia)

Jak w ogóle można pomyśleć o umieszczeniu jedynego w swoim rodzaju Sergio, libero wszechczasów, na trzecim miejscu!?? 

Oceniamy tylko grę zawodnika od 2010 roku - z tych samych względów niżej niż można by przypuszczać sklasyfikowani będą Alieksiej Wierbow, Krzysztof Ignaczak czy Todor Sałparow. Pamiętajmy, że Sergio to rocznik 1975 - w 2010r. miał już niemal 35 lat!! (Jeśli więc ktoś zarzuci mi nadreprezentację brazylijskich dinozaurów typu Evandro Guerry w naszym rankingu, to właśnie teraz, a nie kiedy indziej powinien mieć używanie :) ).

Z gry w reprezentacji zrezygnował po przegranych przez Brazylię finale olimpiady w Londynie. Nie zamerzał jednak kończyć kariery, którą kontynuował między innymi w drugim w hierarchii po Cruzeiro klubie brazylijskim - SESI São Paulo, a w 2015 r., niejako zza sportowego grobu, powrócił do kadry na jeden sezon po serii narzekań innych brazylijskich gwiazd na jakość gry jego następców na "siódmej" pozycji. Jednak, mimo czterdziestki na karku, trener Rezende namówił go na grę w drużynie narodowej na olimpiadzie w Rio de Janeiro, licząc na ogromne, a kumulujące się przecież z wiekiem doświadczenie i intuicję oraz "czucie mięśniowe" - i nie zawiódł się.

Choć brzmi to jak żart, w wieku czterdziestu jeden lat zdobył złoto olimpijskie i został - choć moim zdaniem jednak na wyrost - uznany najlepszym zawodnikiem turnieju. Na rzecz tej nagrody przemawia rola, jaką odegrał w grupowym meczu z silną Francją w "grupie śmierci", w którym Brazylii groziło bezpośrednio odpadnięcie z zawodów: wchodząc na ambicję młodszym kolegom mówiąc w przerwie o wyjątkowości szansy przed jaką stoją, dopomógł odwrócić losy meczu i wejść na ścieżkę do złota. Przynajmniej tak mówi siatkarska legenda - ale czy to nie takie legendy tworzą historię siatkówki? 

Z pewnością po trzydziestym piątym roku życia długimi miesiącami utrzymywał najwyższą światową formę, momentami dokładając do tego w defensywie i rozegraniu unikalne elementy, które wielu z nas pamięta z wcześniejszego dziesięciolecia - to zapewnia mu trzecią pozycję w galerii najlepszych libero dekady.

Tak przyjmował, bronił, no i wystawiał niepowtarzalny Serginho