Najlepsi siatkarze lat 2010-2019

Miejsce 5. - Ivan Zaytsev.

Wybitny syn wielkiego ojca, legendy radzieckiej siatkówki i pozycji rozgrywającego. Wybitny, a jednak - można było oczekiwać od tego zawodnika więcej. Absolutna gwiazda ligi włoskiej, gwiazda rozgrywek międzynarodowych, w których jednak nic nie wygrał - w jego dorobku nie ma nawet srebrnego medalu Ligi Światowej, nawet brązowego medalu Ligi Mistrzów... Najlepszy w grach reprezentacji był chyba na Pucharze Świata 2015 (wtedy kiedy doprowadził naszych do rozpaczy, gdy Włosi ich wyeliminowali po 11 wygranych z rzędu meczach) i rok później na olimpiadzie w Rio, gdy z Juantoreną, Gianellim i spółką doszli do finału, a także jako najlepszy atakujący Ligi Światowej w 2013 r.

Jedak ogólnie rzecz biorąc trzeba mu przyznać, że naprawdę jak mało który atakujący topową formę utrzymywał przez całą dekadę, może z lekkim wskazaniem na początek lat "dwutysięcznych dziesiątych" z jego nieposkromioną młodzieńczą dynamiką i lekkim regresem od 2018 r., gdy sam wybrał przeprowadzkę do Modeny bojąc się o miejsce w składzie Perugii. Zresztą, ta buchająca testosteronem i adrenaliną dynamika była cechą charakterystyczną jego gry - pod względem siły ataku był chyba drugi w tym dziesięcioleciu po G. Grozerze. Nawet gdy udało mu się postawić blok na odpowiednim zasięgu, mało którego nie potrafił przebić, a jego trafionej zagrywki właściwie nie sposób było przyjąć porządnie z prawdopodobieństwem większym od 1/4. Popatrzcie sami: Ivan Zaytsev - najlepsze akcje .

Wyważenie tej wielkiej dynamiki z techniką, którą naprawdę miał na świetnym poziomie (z powodzeniem grał też jako przyjmujący, wcześniej grywał jako rozgrywający i zdaje się też jao środkowy), było właśnie jego problemem: w kluczowych momentach wielkich turniejów adrenalina i siła czasami niosły go tak bardzo, że popełniał błędy, czasami seriami, co ciągnęło jego drużynę w dół... To negatywnie rzutuje na jego ogólną ocenę. Choć trzeba przyznać, że nie oszczędzały go kontuzje - jak ta ciężka, która wyeliminowała go z Mistrzostw Świata w Polsce w 2014 r., gdzie Włosi grali do tego momentu naprawdę dobrze, a on w tamtej formie był kandydatem na wielką, może największą gwiazdę tamtej imprezy.

Zaczynamy od "bomby". Mam wrażenie, że rozpiętość poziomów pomiędzy najlepszym a najsłabszym na tej pozycji jest w tym dzisięcioleciu większa niż na jakiejkolwiek innej. I to mimo tego, że wszyscy zawodnicy, których wyliczymy, byli wielkimi gwiazdami. Na ataku na tym absolutnie najwyższym poziomie w mojej ocenie jednak wielkie znaczenie ma regularność, niezawodność. I tutaj takich niezawodnych zawodników, łączących przy tym dużą siłę i technikę, było chyba mniej niż w poprzednich dziesięciu latach. Już niebawem wskażemy najlepszą piątkę. A Waszym zdaniem, jacy byli najlepsi atakujący ostatnich dziesięciu lat?

UWAGA, JUŻ NADCHODZI!! Ten blog będzie poświęcony siatkarskiemu podsumowaniu minionych dziesięciu lat. To, że siatkówka jest sportem wybitnie drużynowym, wszyscy powtarzają jak mantrę i chyba wszyscy w to wierzą. A jednak wielkie sukcesy w tej grze stoją na filarach wybitnych indywidualności sportowych gigantów. Im właśnie dedykujemy ten blog: przewijają się przed naszymi oczami bardzo szybko i popadają w zapomnienie, a warto u progu nowej dekady przypomnieć tych, którzy rozpalali emocje i budzili podziw. Wybierzemy więc najlepszych na świecie na pięciu pozycjach: atakujący, libero, przyjmujący, rozgrywający i środkowy.

Kilka zasad rankingu, by zrozumieć czym się będziemy kierowali:

1) Oceniamy umiejętności I osiągnięcia, nie tylko talent i możliwości. W siatkówce bardzo liczy się regularność, powtarzalność. Zawodnicy trzymający wysoki poziom poziom regularnie i przez długi czas będą na nieco lepszych miejscach niż gwiady wspinające się czasem na bardzo wysoki poziom, ale wykazujace wahania formy. Oznacza to też, że by być na topie, nie wystarcza mieć osiągnięcia tylko w siatkówce klubowej

2) Przy tych założeniach, najwyżej "punktują" najważniejsze imprezy: olimpiada, mistrzostwa świata, mistrzostwa europy... Potem Liga Mistrzów, Klubowe MŚ...

3) Oceniamy zawodników TYLKO za lata 2010-2019. Np. Krzysztof Ignaczak grał bardzo dobrze w latach 2005-2015, ale oceniamy go tylko za 2010-2015, więc może będzie niżej niż byłby rankingu "wszechczasów".

4) Można oprzeć cały atak na jednym zawodniku na skrzydle, na środku już raczej nie. A zatem, nie wszystkie pozycje zdają się równocenne. Z drugiej strony, na najwyższym poziomie, by drużyna funkcjonowała wszystkie elementy muszą do siebie pasować. Oceniamy więc zawodników zasadniczo w skali poziomu osiągniętego na własnej pozycji, czy to środkowy, czy atakujący.

5) Niektórzy wybitni zawodnicy grali w porównywalnym wymiarze czasu na dwóch pozycjach (zazwyczaj atak i przyjęcie - na przykład M. Anderson, B. Kurek, I. Zaytsev) - wówczas kwalifikujemy ich na tej pozycji, gdzie grali więcej/odnosili więcej sukcesów. Jednak do oceny wliczamy osiągnięcia z obu pozycji.

PRZED NAMI PRAWDZIWI HEROSI TEJ GRY!

ZACZYNAMY, POLEĆ ZNAJOMYM!