Po rewii gwiazd światowych, rzut okiem na krajowe podwórko i lista najbardziej wsławionych i wartościowych zawodników polskich. Z dumą można powiedzieć, że określenie "krajowe podwórko", do którego przywykliśmy przez lata posuchy w sportach drużynowych, stało się w ostatnich latach mocno nieadekwatne: wielu naszych siatkarzy znalazło się wśród najlepszych na świecie (no, może jeszcze nie na tych pierwszych miejscach), a niektórzy wręcz wytyczali trendy gry: młodsi środkowi, Kubiak, Zatorski, Drzyzga... Dziś wydaje się wręcz, że to norma i oczekiwania są bardzo duże, obiektywnie rzecz biorąc przy obecnym tempie rozwoju dyscypliny, utrztymać tak wysoką pozycję w kolejnych dziesięciu latach może być trudno, nawet przy naszym bardzo dobrym systemie szkolenia. Słowo o zwycięzcach: Mariusz Wlazły wnosił do drużyn w których grał bardzo dużo, był regularniejszym atakującym z jeszcze lepszą zagrywką niż Kurek na przestrzeni dekady, wykazał się lepszą odpornością psychiczną w krytycznych momentach i będzie ikoną polskiej siatkówki. Jednak to Kurek był z drużyną narodową na dobre i na złe, pociągnął mocno naszą całą siatkówkę na początku dziesięciolecia (wyszarpany głównie dzięki jego grze pierwszy medal Ligi Światowej) i nie tylko był "główną armatą" kadry na mistrzostwach świata w 2018r., ale też najbardziej wartościowym zawodnikiem Ligi Światowej w 2012r., kiedy to Polska tę imprezę jedyny raz wygrała.
1. Bartosz Kurek
Ktoś powiedział o Bartoszu Kurku, że jako dziecko musiał wpaść do jakiegoś kociołka - to chyba najlepiej charakteryzuje tę postać, szczególnie w młodym wieku gdy bez żadnych obciążeń psychicznych przeskakiwał w rozwoju zawodników starszych i wykonywał tytaniczne siatkarskie prace; ale też to właśnie jego niezykła skuteczność w ataku umożliwiła Polsce wywalczenie drugiego z rzędu mistrzostwa świata.
2. Mariusz Wlazły
Bezkompromisowy oraz utrzymujący wysoki poziom przez lata i wiele kolejnych meczy, gdy "poczuł krew" - gdy gra toczyła się o naprawdę wielką stawkę, stawał się siatkarskim killerem: poprowadził Polskę do nieoczekiwanego mistrzostwa świata.
3. Piotr Nowakowski
Za uzasadnienie tej wysokiej lokaty niech posłuży sam fakt, że jako jedyny Polak został wybrany do drużyny dekady CEV.
4. Paweł Zatorski
Niezwykle regularny libero, wyznaczający światowe trendy gry na tej pozycji - na nim opierała się mocna linia przyjęcia reprezentacji Polski, stanowiąca bazę do budowy drużyny walczącej o najwyższe cele.
5. Michał Kubiak
O tym zawodniku można by pisać wiele, począwszy od tego, że to jeden z najlepszych techników świata, przez jego niesamowite umiejętności do stosowania zagrywek psychologicznych, nie wyłączając prowokacji; przede wszystkim jednak, niezwykła siła mentalna i waleczność stworzyły z niegio nie tylko kapitana, ale też wodza i miały kapitalne znaczenie dla zdobycia tytułu mistrzów świata w 2018r.
6. Mateusz Bieniek
Oprócz tego, że Bieniek jest po prostu jednym z lepszych aktualnie środkowych świata, zwłaszcza jeśli chodzi o atak i zagrywkę, tak jak w przypadku Kubiaka trzeba wyróżnić jego dużą siłę mentalną, pozwalającą "nie wymiękać" w najważniejszych momentach, a wręcz przeciwnie - ciągnąć drużynę za sobą; sądzę, że miał duży wkład w budowanie charakteru polskiej kadry po jednoczesnym odejściu czterech wybitnych zawodników Zagumnego, Winiarskiego, Wlazłego i Ignaczaka.
7. Krzysztof Ignaczak
Ano właśnie - rola Ignaczaka w budowaniu ducha reprezentacji, zwłaszcza tej czasów Anastasiego, była wielka, ale też do 2015 r. był jednym z czołowych libero świata, a w latach 2008-2012 - był wręcz w ścisłym światowym topie; warto jednak też zauważyć, że za fasadą luzaka i żartownisia, krył się podobno niesłychany perfekcjonista, ciągle wymagający od siebie i innych zawodników wykonywania elementów siatkarskiego rzemiosła trochę lepiej.
8. Marcin Możdżonek
Kapitan drużyny Anastasiego i za jego czasów - jeden z czołowych środkowych świata; potem jego gwiazda powoli zaczęła zachodzić, jednak mimo to jego rola w krytycznych momentach walki o o mistrzostwo świata w 2014 r. i awans olimpijski w 2016 r., kiedy potrafił znakomicie wykorzystać swoje ogromne doświadczenie zarówno w bloku, jak i obronie dla dobra drużyny, jest niepodważalna.
9. Fabian Drzyzga
Jego rola w wykreowaniu nowego stylu polskiej drużyny, opartego na grze niezwykle szybkiej i z "ekstremalnym" wgrywaniem piłki niemal w linię siatki, do zawodników świetnie potrafiących ogrywać blok, wykracza zdecydowanie poza krajowe podwórko - było to zjawisko ważne w skali światowej i tylko nieregularność oraz niepokorny charakter skutkujące przeplataniem okresów gry genialnej z grą po prostu słabą powodują, że nie wymieniamy Drzyzgi wśród najwybitniejszych rozgrywających świata; obok Kubiaka, drugi "herszt" ekipy, która wygrała mistrzostwo świata w 2018r.
10. Michał Winiarski
Jedna z pomnikowych postaci polskiej siatkówki i kapitan mistrzów świata z 2014 r., zmagając się z kontuzjami musiał pogodzić się z tym, że słabła coraz bardziej jego "siła ognia", co musiał nadrabiać techniką; jednak jeczcze za selekcjonerskiej kadencji Anastasiego zaliczany w poczet czoiłowych zawodników świata, a przez cały czas, dopóki grał w kadrze - niewątpliwy geniusz w zadaniach defensywnych.
